شهرِ خالی از سکنه

مرد هیچ نگفت تنها به او نگاه کرد که روی پله ها نشسته بود و با انگشتش – انگشت اشاره اش – روی نرده ها خط می کشید؛ شیارهای چوب را لمس می کرد و الیاف چوب دستش را می آزرد.

مرد برگشت و آن تصویر را ترک کرد؛ با لباسهایی به رنگ زیتون و قبایی که تا زیر زانوهایش می رسید .

مرد به راه افتاد و هنوز پونه روی پله ها ایستاده بود؛ دست را سایبان چشم ها کرده بود و به امتداد افق و به مردی که در راه دور می شد خیره نگاه می کرد. خم شد ؛ بند کفشش را بست. موهایش را از جلوی چشم ها پس زد و انگار تازه یاد چیزی افتاده باشد با عجله در را باز کرد و وارد خانه شد.

پشت میز آشپزخانه نشست و در حالی که بوی سوپ شیر را با دو حفره ی بینی اش می مکید؛ دو چشم کشید که توی یک دایره زرد محصور بودند – البته چشم هایی مثل دو گلوله ی سیاه – و دایره ی زرد هم توی خط های سبز تیره زندگی می کرد.

پاهایش را تکان داد و در حالی که سرش را به عقب برده بود تا نقاشی را از فاصله ای دورتر ببیند به مادر گفت :

من یک مرد دیدم . یک مرد که رفت توی راهی که به کنج آباد

می رسه .

مادر گفت:

خوب

و کودک در حالی که توی ذهنش دنبال کلمه ی مناسب می گشت گفت :

ایناهاش؛ این بود .

و مادر خندید و گونه ی کودک را بوسید و گفت:

برو دستاتو بشور ؛ غذا حاضره .

مرد آرام و بی صدا راه می رفت و از توی جیب های بزرگش دانه دانه کشمش برمی داشت، مزه مزه می کرد و اطراف را تماشا می کرد تا اینکه منظره شهر از دور به چشم آمد . او لبخند زد و راه را بازگشت .

در حالی که کشمش هایش را مزه مزه می کرد آسمان پر از ستاره شد . قبایش را از تن درآورد ؛ جایی کنار جاده دراز شد؛ قبایش را تا روی سینه بالا کشید؛ دستها را زیر سر گذاشت و در حالی که به ماه چشم دوخته بود به صداهای شب گوش سپرد .

و اما پونه ساعتی پیش مامان را بوسیده بود و بعد از مسواک دندانهایش کنار داکا – عروسک پشمالوی سبز و محبوبش – خوابیده بود .

پونه پرسید:

روی زمین هر شب چند تا ستاره می افتد ؟

مرد گفت :

توی آسمان ستاره ها خوشبختند – جایشان هم سفت سفت است . چرا باید بیفتند ؟

پونه شستش رامک زد و بعد گفت:

چون من دوست دارم یکیشان را توی اتاقم داشته باشم .

مرد به او نگاه کرد؛ با چشم های شبیه دو گلوله سیاه که می خندیدند و بعد گفت:

تو حالا هم هر چند تا ستاره بخواهی توی اتاقت داری .

پونه گفت :

دروغ می گی

مرد گفت:

کافی ست پرده را کنار بزنی تا ستاره ها را توی اتاقت داشته باشی.

-         خوب اگر پنجره را باز کنم چطور؟

-         آن ها در هر صورت پیش تو هستند .

پونه از جیب های بزرگ مرد کشمش برداشت و دانه دانه خورد و روی گلوله های سیاه دو لکه قرمز کشید .

مرد همیشه وقتی از خواب بیدار می شد یک آرنج را تکیه گاه می کرد به پهلو داراز می کشید و با چشم هایی کاملا باز ، غروب ماه را دنبال می کرد بعد بلند می شد دستهایش را بالای سر می برد و کش می داد تا حالش جا بیاید. قبایش را می پوشید و به راهش ادامه می داد؛  و ادامه می داد تا به انتهای راه می رسید . انتهای انتها خانه یی با یک در از چوب شاه بلوط بود که عصرها دختری با یک عروسک پشمالو جلویش نشسته بود و آواز می خواند.

 آن روز پونه داکا را روی پله ها رها کرد و از پله ها پایین رفت و فریاد

 زد :

هی آقا سلام. با این قبای خوشکل کجا می ری ؟ مرد که در راه بازگشت بود . سرش را برگرداند و بعد آهسته برگشت طرف پونه . دختر جلوتر آمد . مرد خم شد و دستهایش را روی زانوها گذاشت و به چشم های ریز دختر نگاه کرد بعد راست شد کشمشی از جیب قبایش بیرون آورد و در دهان کودک گذاشت . دختر خندید . مرد هم سرش را خاراند و لبخند زد . مرد برگشت و راهش را ادامه داد تا خود را به نزدیکی کنج آباد برساند . پونه همان طور که از پله ها بالا می رفت داکا را از زمین برداشت تا بروند و با هم بازی کنند. پونه رو به چشم های تیله ای عروسک کرد و گفت :

اگر دور سبز تیره آبی باشد خیلی بهتر می شه نه؟

و قبل از اینکه جوابی بشنود با خود گفت :

هنوز خیلی زود است ، خیلی خیلی زود است .

و باز کنار در به بازی مشغول شد .

داکا روی تخت افتاده بود و به نظر می رسید چشم هایش به ستاره ی قطبی خیره مانده است .

پونه روی تخت ایستاده بود و رو به مرد می گفت :

اگر من دزد دریایی بشم خیلی خوب می شه . خیلی

مرد چیزی نگفت

پونه ادامه داد :

اگه دزد دریایی بشم مامانمو می دزدمو می زنم به چاک

-         چرا مامانتو می دزدی ؟

-          تا مامان گرگه اونو نکشه .

-         ...

-         تا اونو نبره برا بچه هاش

-         ...

-         گرگه همه رو می خوره خودش گفت ، تورم می خوره ها

-         حالا چطوری می خوای دزد دریایی بشی ؟

-         با قبای تو

مرد بلند شد ، قبایش را درآورد و روی شانه های پونه انداخت و بعد اطراف تخت پر از آب شد و مرد توی آب فرو رفت .

پونه توی بغل مادر گریه می کرد و مادر سعی داشت او را آرام کند ؛ او با مشت به پشت مادر می زد و می گفت :

همش تقصیر خودته ، اگه تورو مامان گرگه نمی خواست ببره بخوره دوست من غرق نمی شد .

مادر موهای دختر را نوازش کرد و گفت :

من از تو عذر می خوام ولی کی مامان گرگه می خواست منو بخوره ؟

دختر از مادر، خودش را جدا کرد و روبه رویش ایستاد . و در حالی که مشتهایش را گره کرده بود فریاد زد :

اگه گرگ شکمو، مامان بزی رو خورده حتما یه روزم میاد تورو

 می خوره . و بعد به طرف اتاقش دوید ؛ خودش را روی تخت پهن کرد و بعد از کمی گریه کردن به خواب رفت.

مادر آن شب کنار پونه خوابید و چند باری که او از خواب پرید آرامش کرد و خواباند .

صبح پونه به مادر گفت که نگران هیچ چیز نباشد چون او گرگ را زندانی کرده و دوستش هم آن قدر آب خورده تا آب دریا تمام شده و دیگر توی هیچ چیز غرق نمی شود .

مادر خوشحال شد که دخترک آرام و شاد است ؛ او را بوسید و در آغوش فشرد و گفت:

من همیشه پیش ات می مونم ؛ قول می دم عزیزم .

پونه رو به عروسکش گفت :

به دوست من سبز بیشتر میاد

و شروع کرد به کشیدن خط هایی دور دایره ی سبز تیره .